داستان تركی

در بلادی دور، مردی تنها، احوالش به جنون قرین گشته بود. باری از اهالی شهرو روستا و ایل و طایفه دل بریده بود و به خلوتی روزگار می گذراند.

 

اوتورموشدی قیراقا بیر یورناق كیشی

رنگی بوز، دوداقی قورری

دونیادان داهی كَسمیشدی بورری،

معلوم اولمازدی یازودان قیشی

فرق ادمزیدی شام و گوندوزی

نه كیسمی معلوم نه آدلی ایشی

 

روزی در كنار  اجاق خاموشی از جور روزگار با خود نجوا می كرد و از دیده اشك بر خاكستر می فسرد،

 

داغ دان اوجه دیر اورگیم دردی

نه بیر لعن اِدَن،

نه یادا سالان

نه بیر ایل دان قالان مادیان گردی.

 

گاه دِردی سوزی بیر قارا داشا

گاه گَچَن سوزی ایدیردی حاشا

 

از سوز سخن مرد، سنگ اجاق به سخن لب گشود.

 

چوخودی دردی داش دیله گلدی

داش دا اورگی اونون چه سَردی

یاشادوگ یولداش بیر اوزون قصه، سن او قصه نینگ شاه مردانی، منم همیشه یورد دا قالانی،

ایاقوم باقلی

بو زندان دان من قاچا بیلمیرام

قولاق وِر بوگون بو یتیم داشا

چرخینگ اویونی، اتیرمز باشا

فلك جوری چه، خوشلوگدا یاشا

                           

مرد احوالش دگرگون گشت و سنگ را همدمی نكو یافت.

 

آچدی گوز لری بیر باخدی داشا

یاقلوقی باسدی گوزدَكی یاشا

دِدی اورَگیم داروخموش منیم

نه دِمَلی دیر باش داكی غمیم

نه سینیرمَلی سودالی سریم

نه ایل ده چادر نه كنده اویم

یالقوزام

پناه سوزام

آی سیرداشام

عاجوزام

 

عزیز دوس لاردان، ایراقام من

یانورام اوت تكین،

دوینانونگ غمینه اوجاقام من

 

گونوزلر حیران

اوزاق گجه لری، اویاقام من

 

مرد رو به سنگ بود. دستی به زیر چانه داشت. سنگ را از گفتگوی مرد، غم های كهن به خاطر رسید.

 

داش، یریندن قاخدی توردی، غملیدی امّا كله دن بیر قاقازا ووردی،

ددی؛

ددینگ دوسلوگ دان، قوی تا دیم من سوزومی،

 

چای قیراقوندا بیر خوش داشودوم

دوداقوم سولی

اورگیم دولی

یریم قورصیدی،

بیر گون گوزلریم دوشدی قرشیه،

ردیف اوتوروب بیر بلیگ آق داش،

داش لار گوزلی بیر ناز داشودی

داهی داش لار دان الحق باشودی.

 

بیر اوزون قصه یازدی روزگار

شوقوندا اولدوم هامی دان بیزار

او بیر نوشدارو تك

من آخوركی دمه چاتان بیمار

 

چوخ هجر دان سرا،

ال آچدوم ددیم خدا، نیج اولور بیر یاقوش سیلابی یاقا، شاید ال لریم ناز داشا چاتا.

 

بیر یاز گونی سحردمی، یاقوش یلی شمال دان اسدی،

یادومدا سرا غرق اولدوم چایا،

ناز داش قونشی اولموشدوم من، گوزوم آچاندا

 

مرد غرق قصه سنگ بود .... سنگ ادامه داد؛

 

همكلام اولدوم بش اون گون یارا

خوش دوران قالماز، یوخ دور بیر چارا

 

سنگ ساكت شد و غم وجودش را پر كرد. پس از سكوتی تلخ ادامه داد،

 

بیر گون سحر گاه بیر یورنوق چوبان،

چای قیراقوندا منزل ایلادی

سیری كه بیر فینجان چاهی قییردا،

اوجاق داشی گزنده

دوشدی گوزی گوزیمه

قورخودان جانوما لرزه دوشدی

چوبان اییلدی ناز داشا باخدی

سرا منی ده قینیده تاپدی

 

گوزوم آچانا

اوجاق قیراقوندا

من بیر قیراقدا یانوردوم، یار روبرو دا.

یاندوم و یاندوم

یاندوگ و یاندوگ

 

روزگار جوری بیزی خار اددی

روشن اوزیمز تار دان تار اددی

اول خوشلوگی بیزه یار اددی

سورا جنتی بیزه نار اددی

 

مرد از قصه ی سوختن سنگ دلش به جوش آمد و گریست. فردای آن روز كودكان به دیوانه ای كه سنگهای اجاق را می شست می خندیدند.