داستان
تركی
در بلادی دور، مردی تنها، احوالش به
جنون قرین گشته بود. باری از اهالی شهرو روستا و ایل و طایفه دل بریده بود و
به
خلوتی روزگار می گذراند.
اوتورموشدی قیراقا بیر یورناق كیشی
رنگی بوز، دوداقی قورری
دونیادان داهی كَسمیشدی بورری،
معلوم اولمازدی یازودان قیشی
فرق ادمزیدی شام و گوندوزی
نه كیسمی معلوم نه آدلی ایشی
روزی در كنار اجاق خاموشی از
جور روزگار با خود نجوا می كرد و از دیده اشك بر خاكستر می فسرد،
داغ دان اوجه دیر اورگیم دردی
نه بیر لعن اِدَن،
نه یادا سالان
نه بیر ایل دان قالان مادیان گردی.
گاه دِردی سوزی بیر قارا داشا
گاه گَچَن سوزی ایدیردی حاشا
از سوز سخن مرد، سنگ اجاق به سخن لب
گشود.